Mulleres Forcaricenses. María del Carmen Vilar Vilar, muller mineira

Carmucha viviu sempre en Quintelas, na parroquia de Millerada.Esta veciña de Forcarei ten 102 anos que atesouran unha vida chea de moito e moi duro traballo.A súa nai morreu moi nova e foi ela quen criou e coidou dos seus 7 irmáns.Carmucha foi mineira antes da Guerra Civil alá polos anos 1933-1934. Baixaba á mina moitas veces e incluso baixou nas vagonetas. Di Carmucha “que aínda baixaba agora”.O metal que se extraía desta mina (Mina de Calvos) era o estaño que despois de sacalo, lavábase nos berces de madeira e vendíase ao peso en Beariz e Doade onde se chegaba camiñando. Ás veces incluso tanto para collelo na mina como para ir á venda ela ía cos rapaces no colo. A mina foi expropiada pola compañía de Gulías, nese momento empezaron a pagarlle algún pequeno salario pero non chegou a ter seguro nunca.Traballou na labranza, ía coller o toxo, picar e carrexar leña, colleitar centeo, trigo, millo e incluso traballou no coidado das vacas. Aprendeu a coser e facíao para a casa e para fora. Lembra que coseu os uniformes para que os seus irmáns foran á Guerra Civil. Eran monos feitos co tecido do seu tear.O practicante do pobo non podía vir todos os días ás aldeas a poñer inxeccións e ensinoulle a facelo. Era ela logo quen ía ás casas dos arredores a poñelas e como a penicilina tiña que inxectarse exactamente cada oito horas en moitas ocasións tiña que durmir nas casas onde a demandaban. Se tivera estudado Carmucha quixera ser médica “daríaseme ben”.Carmucha é moi afeccionada a cociñar, amasar o pan e facer as roscas. Tamén lle gustaba ir ao Cine de Soutelo.Para ela o mellor de vivir en Forcarei é a tranquilidade “sempre se estivo mellor aquí que co barullo da capital”. Fala con alegría das ruadas “De facer a rúa” festa que organizaba unha moza cada semana na súa casa ou procurando un lugar cando lle tocaba organizar. Alí podíase cantar, bailar , tocar a pandeireta e coñecer aos mozos dos arredores.Carmucha non casou porque “o mozo que eu quería non me quixo e o que me quería non o quixen eu”. A súa soltería permitiulle coidar de irmáns e sobriños o mesmo que si fosen as súas fillas e fillos. Xa desde nena coidou tamén ás crianzas do seu mestre antes de ir para a escola.Carmucha recorda momentos de alegría vividos nas festas das Dores en Forcarei, na Festa do Aciveiro onde se pasaba o día merendando na Carballeira a comida que se traía nas cestas da casa.Rexeita enerxicamente o machismo de antes, porque as mulleres dependían dos homes. Por isto recomenda as mulleres de Forcarei “que non sexan escravas nin dos traballos nin das súas parellas porque xa o fomos nos bastante” reitera coa súa extraordinaria lucidez.Tamén aconsella ás mozas que comezan a traballar que defendan os seus dereitos e que cobren igual que os homes, que non permitan que lles paguen menos por un traballo de igual valor.